به پیشنهاد یکی از دوستان فراخوان عکسهای قدیمی روستا بدین وسیله اعلام می شود هر کدام از شما عزیزان که تمایل دارید فایل عکسهای قدیمی تان که ارتباطی به روستا یا ساکنان آن دارد را در وبلاگ منتشر کنیم می توانید به این آدرس ایمیل ارسال کنید .
alisoleimani87@gmail.com و یا alisoleimani20@gmail.com
منتظر مطالب مفیدتان هستیم
پیرو پیشنهاد دوستان مبنی بر تهیه بانک اطلاعاتی ایمیل مردم سلیمانی برای اطلاع رسانی و فراخوان های مختلف مربوط به روستا و برنامه های روستا از سلیمانی های مقیم شهر و روستا تقاضا می شود نام خود را به آدرس ایمیل زیر ارسال نمایند.
همچنین لطفا در ایمیل ارسالی مشخص کنید که آیا مایل به نمایش آدرس ایمیلتان برای دیگر افراد عضو گروه هستید یا اینکه این آدرس خصوصی باقی بماند.
از دوستانی که این اطلاعیه را خواندند تقاضا می شود دیگر آشنایان را نیز در جریان بگذارند.
با تشکر٪
یکی از مشکلاتی که زارعان در گذشته با آن دست و پنجه نرم می کردند آفت " ملخ " بوده است . آنطور که برای ما نقل کرده اند درهنگام خوشه کشی گندم و جو دسته های ملخ به سمت مزارع پرواز می کردند و در عرض چند روز مزرعه را نابود کرده و محصول یک سال چند آبادی را از بین می بردند.
در منطقه تحت جلگه نیشابور سنت جالب و شنیدنی برای مقابله با این آفت رواج داشته که در ذیل می آید :
برای این کار باید دو نفر از اهالی روستایی که دچار آفت ملخ شده بودند داوطلب می شدند. آنها یک عدد کوزه (کوزه سفالی آب ) با خود بر می داشتند و با پای پیاده به روستایی در نزدیکی شازده حسین اصغر می رفتند (نام این روستا در خاطر راوی نبود) . در آنجا چشمه ای وجود دارد که به اعتقاد مردم در آنزمان آب آن از نوعی تبرک بهره مند بود . این دو نفر باید کوزه را از آن پر کرده و به سمت روستای خود روانه می شدند . شرط اصلی کار در این بوده که نباید در طول راه کوزه را به زمین بگذارند . مثلا اگر برای رفع حاجت یا نماز یا استراحت در طول راه اتراق می کردند باید کوزه را از درخت یا جایی بلند آویزان می کردند . وقتی به روستای خود می رسیدند مردم روستا منتظر رسیدن این دو نفر بودند . " علم " مخصوص عزاداری روستا را در وسط روستا برپا کرده و کوزه را از بالای آن آویزان می کردند. چند روزی طول نمی کشید که دسته های بزرگ "سار : نوعی پرنده " از راه رسیده و ملخ ها را غارت می کردند.
بزرگان می گویند که ما با چشم خود این جریان را دیده و به آن باور داریم .
نظر شما چیست ؟
و بعد دلیلش رو بی برکت شدن زندگی ها و بد شدن مردم می دانند . ولی گذشته از مسائل معنوی برای من از 10 و 11 سالگی همین سوال تو ذهنم بود که واقعا به لحاظ علمی چه پدیده ای باعث کم شدن بارش برف شده ؟
تا اینکه سال پیش یک فیلم مستند به نام " خانه" یا " HOME " دستم رسید . در این فیلم علت کم شدن ریزشهای آسمانی در کل دنیا بصورتی معقول توضیح داده می شود .
به شما که سوالات مشابه این سوال در ذهنتان است توصیه می کنم برای یک بار که شده این فیلم مستند را تهیه کرده و ببینید . حتما لذت خواهید برد.
زبان مردم روستاهای سلیمانی , گرماب , نصرآباد ,سرچاه , مشکان و ... که در یک منطقه ای نزدیک به هم واقع شده اند همگی ترکی است اما لهجه رایج در هر روستا با دیگری تفاوت دارد. این تفاوتها از دیدگاه زبانشناختی و تاریخی بسیار ارزشمند است .
متاسفانه از یکی دو دهه گذشته مردم در اثر تمدن زدگی و تمایل به زندگی شهری نسبت به زبان مادری خود بی توجه شده و با کودکان خود به زبان فارسی صحبت می کنند آنهم نه زبان فارسی منطقه خود( مثلا به لهجه نیشابوری ) بلکه فارسی رسمی که تلفیقی از فارسی کتابی و تهرانی است .
اگر این روند ادامه یابد پس از گذشت 2 نسل , دیگر کسی به زبان ترکی در این روستا صحبت نخواهد کرد بلکه از یادها فراموش شده و این زبان زیبا به موزه ها سپرده خواهد شد .
بزودی این مشکل را رفع خواهیم کرد
زورآزمایی با علم
در دهه های گذشته در محیط روستاها جوانان از روشها و ابزار مختلفی برای زورآزمایی استفاده می کردند . تعریف و تمجید قهرمان از سوی همه انگیزه اصلی آنان بود . مثلا تخته سنگ بزرگی را مشخص می کردند و یکی یکی سعی در بلند کردن آن می کردند یا در روز 13 بدر در محل اجتماع مردم باهم کشتی می گرفتند .
یکی از ابزارهای زورآزمایی علم (بیرق ) بود .هر جوانی با برداشتن ، بلند کردن و نگاه داشتن علم روی یک دست نه تنها زور بازوی خود را نشان می داد بلکه قوه تعادلش را در حفظ علم به رخ دیگران می کشید .
روستای سلیمانی از قدیم الایام در روز عاشورا مراسم "علم خبری " را برگزار می کرده و هنوز هم این سنت زیبا ادامه دارد .سنت علم خبری بدین صورت است که از روستاهای اطراف دعوت می شود با هیاتهای سینه زنی و زنجیرزنی خود در روز عاشورا به روستای سلیمانی آمده و پس از عزاداری از نهاری که توسط مردم روستا تدارک دیده شده ( حلیم ) صرف نمایند .
موقعی که هیات عزاداری روستای میهمان به ورودی روستای میزبان (سلیمانی ) می رسد مراسم سلام برگزار می شود .جمعی از بزرگان روستا به همراه علم که بر روی دستان یکی از همان جوانها است به استقبال هیات میهمان می روند . از سوی مقابل نیز جمعی از بزرگان آمده و روبروی هم می ایستند. یکی از افراد خوش صدای روستای میزبان با خواندن ابیاتی که دربردارنده مضمون خوش آمدگویی است از سوی مردم روستا به هیات میهمان خوش آمد می گوید . از هیات میهمان نیز فردی به همین صورت جواب او را می دهد . سپس علم ها را به آرامی به همدیگر می زنند . این کار سمبلی است از روبوسی کل روستای میزبان با روستای میهمان .
حمل کننده علم در روز علم خبری رسالتی به شرحی که گذشت دارد . شاید در نگاه کلی و امروزی این کار چندان مسئولیت مهمی نباشد . اما تصور کنید 50 سال پیش که در روستاها برق نبود مردم از وسایل ارتباط جمعی به بهره بودند در روستاها یا هیچ خودروی نبود یا اگر بود از 2 - 3 تا تجاوز نمی کرد . و کلا آنها با دنیای بیرون از روستای خود چندان رابطه ای نداشتند . در این شرایط مراسمی با این تعداد آدم که تنها در یک روز از سال برگزار می شود بسیار هیجان انگیز بود . بنابراین جوانان خود را از مدتها قبل برای زورآزمایی و به رخ کشیدن قوه بدنی و تعادل خود آماده می کردند .
به همین خاطر است که خاطرات و داستانهای زیادی از علم برداشتن جوانان دهه های گذشته نقل می شود . مثلا می گویند مرحوم حاج اسماعیل (چاقوساز) علم را بر روی یک دست خود بلند می کرد . چاووشی خوان با خواندن چند چاووشی و مردم با ذکر صلوات او را تشویق می کردند بعد علم را بدون اینکه روی زمین بگذارد به دست دیگرش می داد و دوباره چاووشی . بعد روی کتفش می گذاشت و در آخر روی چانه خود.
که التبه به نظر می آید در ذکر این وقایع کمی اغراق هم شده باشد .
شاید خیلی از شما همولایتی ها حتی نام این تپه را نشنیده باشید . این تپه خاکی بوده و نشاندهنده آنست که عمارتی مسکونی مثل کاروانسرای گلی خراب شده و تل خاکهای آن این تپه را بوجود آورده است. چندسالی است که بنده از این مکان عبور نکرده ام ولی فکر می کنم اقدامات کشاورزی قسمت عمده ای از تپه را از بین برده باشد. بهرحال از آنجا که این تپه در نزدیکی زمینهای کشاورزی سیدجواد (سیدابوالحسن) واقع شده حدس می زنم ایشان اطلاعات خیلی کاملتری در این خصوص داشته باشند.
این تپه در نزدیکی چاه عمیق شخ بند بالاتر از خط راه آهن واقع شده است
در عکس زیر موقعیت مکانی این تپه نشان داده شده است
همه ما دوست داریم خاطرات دوران کودکی مان را برای بچه ها همسرانمان و اطرافیان تعریف کنیم و از اینکه ببینیم خیلی از آنها تعریف نشده و نوشته نشده دارند به فراموشی سپرده می شوند حسرت می خوریم به همین خاطر من وبلاگ جدیدی با عنوان ساندویچ نون و رب ایجاد کرده ام .
از همه شما دعوت می کنم ضمن بازید از آن نظرات خودتان را به بنده انعکاس دهید و چنانچه مایل به مشارکت هستید به ایمیل بنده نامه ای ارسال فرمایید.
سلامت و سرزنده باشید
علی سلیمانی (صل علی ) alisoleimani20@gmail.com
