گذری بر کشاورزی روستا
تا آنجا که قد خاطرات به بلندی تاریخ روستا دست می یازد می توان گفت شغل اکثر قریب به اتفاق اهالی روستا از ابتدا کشاورزی دیم کاری بوده تا اینکه با ظهور پدیده های صنعتی و حفر چاههای عمیق کشاورزی آبی جای آنرا گرفت .در کشاورزی دیم کاری محصولات عمده گندم , جو و هندوانه بوده است و در کنار آنها در حد محدودی نخود , خربزه و ... نیز کشت می شده است.
ناگفته پیداست در شرایطی که قوت و توشه اصلی مردم از راه دیم کاری تامین می شده داشتن باغ در دشت سلیمانی یا در کلاته های اطراف مثل فشنگ دره , آق چاسم و مندیلی تا چه اندازه مهم بوده و نماد ثروت مالک آن بوده است . در این باغها علاوه بر داشتن درختان میوه , انگور , پنبه , تریاک و حبوبات نیز کشت می شده است. داشتن همین باغها عمیق ترین تاثیر را در حد مالکیت فرد از چاههای عمیق را تعیین کرده و باعث حضور فرد در بین مالکان عمده گردید بدین صورت که با حفر یک چاه و تقسیم آن به 40 سیر ، به هر فرد به همان اندازه که در باغ یا کلاته بالا سر آن چاه مالک بوده سهم می رسید.
با ظهور پدیده کشاورزی آبی در روستا محصولات جدید نیز به آن افزوده شد مثل کاشت ذرت , زیره , چغندر قند و ... , هر چند که این محصولات قبل از چاههای عمیق نیز بصورت محدود کشت می شد اما مقدار آن در حد تامل نبوده است.
اکنون با گذشت بیش از 10 سال از حفر آخرین چاه عمیق کم کم زمینهای روستا قابلیت خود را در پروراندن محصولات خاصی مثل تخمه ژاپنی و چغندرقند از دست داده و این نیاز احساس می شود تا بازنگری ای اساسی در انتخاب محصولات جدید یا تبدیل زمینهای زراعی به باغ صورت گیرد .
امید است زمینهای پربرکت روستا همیشه سبز بوده و سخاوتمندانه لبخند رضایت بر لب مالکان زحمتکش را به ارمغان آورد
