معرفی روستای شوراب
با توجه وقوع پدیده مهاجرت از روستا به شهر ، در سال های بعد جمعیت شوراب روبه کاهش گذاشت و در سال 1375 به 1196 نفر رسید و بر اساس آخرین سرشمار رسمی کشور در سال 1385 جمعیت روستا با 177 نفر کاهش نسبت به سال 1375 به 1019 نفر رسیده است . یعنی در دهه اخیر حدود 15 درصد کاهش جمعیت داشته است.
جمعیت سال 85 روستا شامل 249 خانواربوده اند که 513 نفر آنان مرد و 506 نفرشان زن بوده اند. حدود 711 نفر از جمعیت بالای 7 سال باسواد و 207 نفر بیسواد بوده اند.
حدود 30% اهالی زیر 15 سال و حدود 64 % بین 15 تا 65 سال بوده و 6% هم بالای 65 سال سن داشته اند.
کشاورزی
طبق امار موجود در سال 1383 روستای شوراب دارای 2284 هکتار زمین کشاورزی است که حدود 1600هکتار آن کشت آبی و حدود 684 هکتار کشت دیم می باشد.
مهمترین محصولات تولیدی روستا عبارتند از : گندم ، جو ، نخود دیم ، زیره و انگور دیم ، انگور آبی،گوجه فرنگی و ... .
در زمینه دامداری ، روستاییان شورابی ، هیچ گونه واحد مستقل دامداری مدرن یا سنتی ندارند و دامداری در خانه ها و در کنار سایر فعالیت ها صورت می گیرد و از نوع رمه گردانی برای گوسفند ( حدود 2000 رأس ) و ثابت برای گاو ( حدود 200رأس) می باشد.
علت نام گذاری روستا ( وجه تسمیه)
از سابقه تاریخی روستا هیچ گونه تاریخ مدونی در دست نمی باشد ، اما به گفته بزرگان روستا چشمه آب شوری بوده که در نزدیکی روستا قرار داشته سبب نام گذاری آن به شوراب بوده است.
منابع آب
آب آشامیدنی روستا از منابع آب زیرزمینی تأمین می شود.منبع آب در 6 کیلومتری شرق روستا و در کنار روستای نصرآباد واقع شده و با یک لوله 11 اینچی آب به روستا می رسد . روستا دارای هفت حلقه چاه عمیق و 13 رشته قنات کوچک و بزرگ است.مشخصات قنات های روستا به نقل از بانک اطلاعات قنات های ایران در جدول زیر آمده است. آب کشاورزی روستا به طور ساعتی بین کشاورزان تقسیم شده است و مدار چرخشی آب هر 12 روز است.
کال ( مسیل روستا نیز با جهت جنوبی – شمالی از کوه های جنوب روستا سرچشمه می گیرد و با عبور از داخل روستا به سمت دشت طاغنکوه حرکت می کند که تنها در فصل های زمستان و بهار کمی آب له خود می بیند.
کاروان سرای شوریاب
در داخل روستای شوریاب در جنوبی ترین قسمت دهستان طاغنکوه جنوبی و بخش طاغنکوه از توابع شهرستان فیروزه ( تحت جلگه) واقع شده است.
این کاروانسرای زیبا و بزرگ در دوره قاجاریه احداث شده و جزو کامل ترین کاروانسراهای این دوره محسوب می گردد.این بنا دارای یک پلان هشت و نیم هشت مستطیل شکل است و عناصر اصلی این بنا شامل چهار ایوان ، چهار اصطبل ، حیاط مرکزی و عناصر فرعی شامل شاه نشین طاقچه ها و طبقات بالا ، بخاری دیواری و ... است.ایوان ورودی شامل مناره می باشد.
این کاروانسرا از جمله کاروانسراهای واقع شده در دشت با حیاط مرکزی است که به شیوه چهار ایوانی ساخته شده و ایوان های پیرامون حیاط دو طبقه اند و دارای شاه نشین است. کتیبه های سنگی حجاری شده زیبا روی سر در ورودی کاروانسرا قرار دارد که مربوط به دوره قاجاریه است.( متأسفانه تعدادی از کتیبه های سنگی در سال های اخیر به سرقت رفته است.) بقیه نیز به موزه شهر نیشابور منتقل گردیده است . این کاروانسرا در سال های اخیر به شدت رو به تخریب بوده و اخیرا در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
سلیمانی