زبان یکی از عناصر اصلی فرهنگ هر قومی است . معمولا در هر زبان بسته به پراکندگی جغرافیایی آن زبان , گویشها و لهجه هایی نیز وجود دارد . خود این گویشها که گاه از روستایی تا روستای همجوارش تفاوتهایی بارز دارند کلید کشف فرهنگ قدیمی و گذشته آن قوم هستند.
زبان مردم روستاهای سلیمانی , گرماب , نصرآباد ,سرچاه , مشکان و ... که در یک منطقه ای نزدیک به هم واقع شده اند همگی ترکی است اما لهجه رایج در هر روستا با دیگری تفاوت دارد. این تفاوتها از دیدگاه زبانشناختی و تاریخی بسیار ارزشمند است .
متاسفانه از یکی دو دهه گذشته مردم در اثر تمدن زدگی و تمایل به زندگی شهری نسبت به زبان مادری خود بی توجه شده و با کودکان خود به زبان فارسی صحبت می کنند آنهم نه زبان فارسی منطقه خود( مثلا به لهجه نیشابوری ) بلکه فارسی رسمی که تلفیقی از فارسی کتابی و تهرانی است .
اگر این روند ادامه یابد پس از گذشت 2 نسل , دیگر کسی به زبان ترکی در این روستا صحبت نخواهد کرد بلکه از یادها فراموش شده و این زبان زیبا به موزه ها سپرده خواهد شد .
