یکی از مشکلاتی که زارعان در گذشته با آن دست و پنجه نرم می کردند آفت " ملخ " بوده است . آنطور که برای ما نقل کرده اند درهنگام خوشه کشی گندم و جو دسته های ملخ به سمت مزارع پرواز می کردند و در عرض چند روز مزرعه را نابود کرده و محصول یک سال چند آبادی را از بین می بردند.
در منطقه تحت جلگه نیشابور سنت جالب و شنیدنی برای مقابله با این آفت رواج داشته که در ذیل می آید :
برای این کار باید دو نفر از اهالی روستایی که دچار آفت ملخ شده بودند داوطلب می شدند. آنها یک عدد کوزه (کوزه سفالی آب ) با خود بر می داشتند و با پای پیاده به روستایی در نزدیکی شازده حسین اصغر می رفتند (نام این روستا در خاطر راوی نبود) . در آنجا چشمه ای وجود دارد که به اعتقاد مردم در آنزمان آب آن از نوعی تبرک بهره مند بود . این دو نفر باید کوزه را از آن پر کرده و به سمت روستای خود روانه می شدند . شرط اصلی کار در این بوده که نباید در طول راه کوزه را به زمین بگذارند . مثلا اگر برای رفع حاجت یا نماز یا استراحت در طول راه اتراق می کردند باید کوزه را از درخت یا جایی بلند آویزان می کردند . وقتی به روستای خود می رسیدند مردم روستا منتظر رسیدن این دو نفر بودند . " علم " مخصوص عزاداری روستا را در وسط روستا برپا کرده و کوزه را از بالای آن آویزان می کردند. چند روزی طول نمی کشید که دسته های بزرگ "سار : نوعی پرنده " از راه رسیده و ملخ ها را غارت می کردند.
بزرگان می گویند که ما با چشم خود این جریان را دیده و به آن باور داریم .
نظر شما چیست ؟
