خداوند باری تعالی برای هدایت بشر پیامبران را فرستاد. هرکدام از پیامبران برای اثبات ادعای خود با یک یا چند معجزه آمدند . پیامبر ما حضرت محمد (ص) با معجزه ای آمد که هنوز حی و حاضر بین ماست و تا ابد خواهد بود. قرآن کلام خداوندی است در دستان ما که برای هدایت شدن هیچگاه از آن بی نیاز نخواهیم بود. از اینرو برای ما مسلمانان در جهان فیزیکی هیچ چیز بالاتر و باارزش تر از قرآن نیست وحفظ حرمت آن بر همه ما واجب.
ریا در مجلس قرآن:
ما مسلمانان مدتهاست که داریم قرآن را به فراموشی می سپاریم. چند نفر از ما وقتی سوال مهمی در زندگی برایمان پیش آمده به قرآن فکر کرده ایم ؟ چند نفر از ما سعی کرده ایم سبک زندگیمان را بر اساس قرآن بنا کنیم؟ تمام کاری که میکنیم اینست که گاهگاهی یک ورق از قرآن را بخوانیم و بگذاریمش گوشه طاقچه، آنهم بعضی از ما.
قرآن خواندن محدود شده به مجالس تعزیه. اما همین هم دچار انحراف شده. در یک مجلس تعزیه سه روزه بارها به قرآن کریم بی حرمتی میشود. مداح، بارها قرآن خواندن را بین آیات متوقف میکند تا اعلام کند « جناب آقای دکتر فلانی خوش آمدید، آقای مهندس فلانی، ریاست محترم فلان جا قدمتان رو چشم و ...» سوال اینجاست که مگر صاحب عزا چشم ندارد ببیند چه کسی وارد مجلس شد و به او تسلیت گفت؟ مداح برای چه کسی ورود این فرد را از بلندگو اعلام میکند؟ لابد برای خود آن فرد که حس کند تحویلش گرفته اند؟ ریاکاری با نام قرآن یعنی این.
این جملات سخیف، بی ارزش، کودکانه و ریاکارانه بین آیات قرآن کریم حس بسیار بدی به آدم میدهد و جالب اینست که همه ما این حس بد را تجربه میکنیم ولی خم به ابرو نمی آوریم و سعی میکنیم با جماعت همرنگ شویم.
از طرفی وقتی از بلندگو نام دکتر فلان و مهندس فلانی پخش میشود به دیگر افراد عادی در مجلس احساس بی ارزشی دست میدهد. مداح از بین پانصد نفر نام پنجاه نفر را میبرد یعنی شما افراد عادی این روستا در جایی نیستید که نامتان را از بلندگو ببریم .
در قدیم وقتی وارد مجلس تعزیه میشدیم صدای آرام و دلنشین قرآن خوانی پیر مثل ملایحیی، حاج عباس ، کربلایی رضا ، حاج مسلم و ... را میشنیدیم وبقیه اهالی که دور مسجد مشغول قرآن خوانی شان هستند، فضایی معنوی، ساده و روحانی.
اما امروز به محض ورود به مسجد صدای آزار دهنده بسیار بلندی را میشنوی که از بلندگوهای مداح پخش میشود. مداح عزیز سه چهار بلندگوی قدرتمند را در یک فضای بسته سیصد چهارصد متری روشن میکند و صدای آمپلی فایر را تا ته باز میکند تا صدایش غراتر و رساتر جلوه کند. این صدای بلند نه تنها اجازه نمیدهد افراد حاضر حواسشان به خطوط قرآن خودشان باشد بلکه آدم را دچار سردرد میکند . خصوصا که تا میخواهی تمرکز کنی به خط قرآن خودت، با جمله کودکانه « جناب آقای فلانی...خوش آمدید» شالوده تمرکز از هم میپاشد .
ختم کلام، روی صحبت من با مداحان نیست با مردم سلیمانی است، تا کی میخواهیم به ریاکاری هایمان ادامه دهیم ؟ آیا ترک یک رسم غلط اینقدر سخت است؟ آیا برگزار کردن مجلس تعزیه بدون حضور مداح ننگ است؟ کسر شأن است؟ آیا حفظ حرمت قرآن و احترام مردم روستایمان واجبتر است یا تملق چند صاحب منصب؟
بیایید از همین امروز در وصیت نامه مان یا حداقل به شکل زبانی به اطرافیانمان توصیه کنیم راضی نیستیم در مجلس تعزیه ام تشکیلات مداحی بیاورید.
بیایید در تغییر یک رسم غلط پیشرو باشیم و یک کار فرهنگی ارزشمند بکنیم .
